Zakładka poświęcona tematyce prozdrowotnej
prowadzona przez naszą pielęgniarkę Panią Alicję 

 

           

                                            https://pl.depositphotos.com/vector-images/piel%C4%99gniarka-rysunek.html

DRODZY RODZICE 

Przez wzgląd na bezpieczeństwo i dobro Dzieci warto przestrzegać pewnych zasad. Obowiązkiem Rodziców jest przyprowadzanie do żłobka zdrowego Dziecka.   Nie należy przyprowadzać Dzieci, które:

• są przeziębione lub chore
• mają katar, kaszel, gorączkę (nie dotyczy alergii)
• mają inne objawy, znamiona przeziębienia lub choroby

 

Przeziębienie powstałe w czasie pobytu Dziecka w Żłobku

Jeżeli opiekunka stwierdzi, że Dziecko przebywające w żłobku źle się czuje, ma obowiązek natychmiast powiadomić o tym Rodziców.

Po otrzymaniu takiej informacji Rodzic zobowiązany jest do wcześniejszego odbioru Dziecka, jeżeli opiekunka stwierdzi, że Dziecko źle się czuje lub ma objawy przeziębienia.

 

Dziecko a choroba

Na terenie żłobka znajdują się apteczki wyposażone w artykuły pierwszej pomocy dla dzieci, zestaw plastrów i bandaży, termometr elektroniczny.

Gwarantujemy również obecność pielęgniarki, która udzieli Dziecku pierwszej pomocy w razie nagłego zachorowania. Należy jednak pamiętać, że jest to pomoc absolutnie podstawowa.

W przypadku choroby Dziecka bezzwłocznie informujemy Rodzica o zaistniałej sytuacji i prosimy o jak najszybsze odebranie Maluszka ze żłobka.

Zatrudnione w naszym żłobku nianie potrafią udzielić pierwszej pomocy. Zostały także przeszkolone w zakresie pierwszej pomocy.

Wyjścia na dwór
Na dwór wychodzimy codziennie, z wyjątkiem wyjątkowo niesprzyjającej aury: silnego wiatru, deszczu, deszczu ze śniegiem i temperatury poniżej -10 C, bądź gdy podłoże placu zabaw jest bardzo mokre czy śliskie.

 

 

Pielęgniarka w żłobku odpowiedzialna jest za stan higieniczny, żywienie, pielęgnację dziecka oraz edukację i oświatę zdrowotną:

- prowadzi badania przesiewowe ( pomiaru ciężaru ciała, wzrostu, czystości, obserwacje postawy ciała, wzroku, słuchu, uzębienia)

- nadzoruje stan higieniczny dzieci kształtując prawidłowe nawyki higieniczne i pielęgnuje wrażliwą skórę małego dziecka,

- kontaktuje sie z rodzicami w przypadku zachorowania dziecka,

- czuwa nad prawidłowym sposobem karmienia dzieci,

- prowadzi apteczkę żłobka, 

- prowadzi obowiązującą dokumentację medyczną dzieci,

- udziela pierwszej pomocy przedlekarskiej w nagłych wypadkach,

- współpracuje z rodzicami w celu ujednolicenia metod pielęgnacji, żywienia i wychowania dzieci w domu i żłobku,

- czuwa nad przestrzeganiem zasad sanitarnych w pomieszczeniach żłobka.

Ważną rolą pielęgniarki jest również edukacja zdrowotna personelu i rodziców, promowanie zdrowia wśród dzieci, udzielanie porad dotyczących postaw i zachowań zdrowotnych. Posyłając dziecko do żłobka , musisz liczyć się z tym, że dziecko częściej będzie się przeziębiać i "łapać" różne infekcje. To dlatego, że o "wymianę zarazków" u dzieci bardzo łatwo, tym bardziej, że pogarszająca się pogoda także sprzyja rozwojom chorób.Przeciętne dziecko powyżej drugiego roku życia choruje 6-7 razy w roku na infekcje przeziębieniowe – to prawie nie do uniknięcia. Ważnie jest zadbanie, aby nie występowały u niego w tym okresie niedobory witamin, minerałów i podstawowych składników odżywczych. Dlatego, też co miesiać będziemy opracowywyać dla Państwa nowe tematy związane z różnymi chorobami występującymi u dzieci w trakcie uczęszczania do żłobka.

Wrzesień
Gorączka u dziecka. Kiedy jest groźna, o czym może świadczyć i jak postępować?

Co to jest gorączka?

Gorączka to naturalna reakcja obronna w postaci wzrostu temperatury ciała, która pojawia się m.in. gdy Twój organizm jest atakowany przez rozmaite bakterie, wirusy lub grzyby. Więcej na ten temat znajdziesz w artykule: Zbijać czy nie zbijać gorączki?

O gorączce umownie mówimy wtedy, gdy temperatura ciała przekroczy 38 stopni C. Jeśli ciepłota ciała jest niższa, mamy do czynienia ze stanem podgorączkowym. Więcej o stanie podgorączkowym u małego dziecka dowiesz się z artykułu: Stan podgorączkowy u dziecka? Co może oznaczać?

Jak gorączka wpływa na organizm?

Gorączka, którą odczuwasz jako osłabienie, dreszcze i uczucie chłodu, działa na Twój organizm na wiele różnych sposobów. Co dzieje się w Twoim ciele, kiedy podnosi się jego temperatura?

Gorączka przyspiesza metabolizm – w zależności od tego, jakiej choroby jest objawem, gorączka potrafi przyspieszyć Twój metabolizm nawet o kilkadziesiąt procent! Szacuje się, że temperatura podwyższona o jeden stopień Celsjusza podnosi metabolizm o około 14%.

Zwiększa magazynowanie wody – objawem współwystępującym z wysoką gorączką jest przyspieszone pocenie się, dlatego Twój organizm stara się zatrzymać szybko uciekającą z niego wodę. Ten mechanizm może przyczyniać się do powstawania opuchlizn.

Spowalnia trawienie – kiedy Twój organizm walczy z chorobą, układ pokarmowy zmniejsza swoją aktywność. Znaczącemu spowolnieniu ulega przede wszystkim trawienie, ale także przyswajanie tłuszczy.

Powoduje uczucie zmęczenia – kiedy zmagasz się z gorączką, ta wytwarza ciepło głównie w mięśniach szkieletowych, co może powodować występowanie dreszczy. W czasie gorączkowania przyspiesza także akcja Twojego serca, co odczuwasz jako ogólne osłabienie i zmęczenie.

Przyspiesza powstawanie przeciwciał.

Utrudnia namnażanie się patogenów poprzez zmniejszenie dostępu do żelaza.

Dlaczego gorączka nasila się wieczorem?

Jest to naturalny mechanizm naszego organizmu. Temperatura ludzkiego ciała zawsze najniższa jest w nocy i o poranku, a podwyższa się pod wieczór – tak samo dzieje się wtedy, gdy nie jesteś chory, a Twoja temperatura jest w normie. Jest to związane z poziomem kortyzolu we krwi, który zmienia się w ciągu doby.
 

Zbijanie gorączki u dzieci – sposoby farmakologiczne

Jednym z najpopularniejszych sposobów na zbijanie gorączki u najmłodszych dzieci są czopki. Tego typu preparaty można stosować już od 2 miesiąca życia. Czopki zwalczają nie tylko gorączkę, ale także towarzyszące jej bóle głowy oraz bóle mięśni. Czopki doodbytnicze przeciwgorączkowe stosowane są zarówno w przypadku zmian chorobowych, jak i w trakcie bolesnego ząbkowania.

Niektórzy rodzice (a przede wszystkim dzieci) preferują jednak inne rodzaje lekarstw. Jeżeli Twoje dziecko chętnie przełyka podawane przez Ciebie jedzenie i napoje, warto wypróbować syrop przeciwgorączkowy i dawkować go według podanego na opakowaniu schematu. Słodki smak i aksamitna konsystencja sprawiają, że wiele dzieci przyjmuje go bez problemu.
W jaki sposób zbić gorączkę u dziecka – domowe sposoby

Jednym z najpopularniejszych sposobów na obniżenie gorączki za pomocą domowych sposobów jest napój z mleka, miodu oraz czosnku. Wystarczy, że do ciepłego mleka wrzucisz rozgnieciony ząbek czosnku, a całość doprawisz miodem, który polepszy smak leczniczego wywaru. Taki napój skutecznie obniża temperaturę, wywołując przy tym przyjemne uczucie ciepła, a ponadto skutecznie zwalcza bakterie i stymuluje układ odpornościowy do dalszej walki z wirusami.
Innym, mało inwazyjnym sposobem na obniżenie podwyższonej temperatury są okłady. Jak je zrobić? Wystarczy namoczony zimną wodą ręcznik, który położysz na czole dziecka. Możesz także użyć lodu, pamiętaj jednak, aby nie kłaść go bezpośrednio na skórze dziecka – aby uniknąć nieprzyjemnego uczucia zimna, woreczek z lodem owiń w ściereczkę. Okłady zmieniaj co 15 minut, regularnie sprawdzając, czy temperatura wróciła do normy. Zimne okłady możesz kłaść nie tylko na czole, ale także na karku, łydkach oraz kostkach chorego malucha.
Kolejnym, w 100% naturalnym sposobem na obniżenie gorączki jest picie naparów z ziół, takich jak czarny bez, kwiat lipy, pączki topoli, owoce maliny czy dzikiej róży. Tego typu napoje są bardzo smaczne, dlatego mały pacjent nie powinien wnosić sprzeciwu i bez problemu wypić całą zalecaną przez rodziców dawkę.

Pamiętaj jednak, że stosowanie domowych sposobów nie zastąpi konsultacji z lekarzem. Jeżeli temperatura dziecka przekracza 38,5 stopnia Celsjusza, koniecznie udaj się do najbliższej przychodni i poproś o pomoc specjalistę.

Gorączka w ciąży – kiedy udać się do lekarza?

Ciąża to stan wyjątkowy, w którym przyszła mama jest szczególnie wyczulona na wszelkiego rodzaju zmiany w jej organizmie, dlatego podwyższona temperatura może ją zmartwić. Należy jednak pamiętać, aby nie wpadać w panikę zbyt szybko – w związku ze zmianami hormonalnymi i rozwojem płodu wzrasta naturalna ciepłota kobiecego ciała i wynosi ok. 37-37,5 stopnia Celsjusza. O gorączce w ciąży mówimy więc dopiero wtedy, gdy temperatura ciała mamy wzrośnie do ok. 38,5 °C.

Taki stan wymaga jak najszybszej konsultacji z lekarzem, ponieważ wysoka temperatura ma wpływ nie tylko na samopoczucie kobiety, ale także na prawidłowy rozwój dziecka. Co więcej, gorączka może wywołać skurcze macicy i doprowadzić do przedwczesnego porodu, co jest niebezpieczne dla kobiety oraz dziecka i może prowadzić do licznych powikłań.

Październik 
Katar u dziecka – co stosować na zatkany nos u dzieci? Skąd się bierze katar?


Katar to częsta dolegliwość, która występuje u dzieci szczególnie w okresie jesienno-zimowym i wczesnowiosennym. Ze względu na niedojrzały układ odpornościowy dzieci mogą zmagać się z katarem nawet do 8 razy w ciągu roku! Jak sobie z nim poradzić?

 

Katar u dziecka – co warto wiedzieć?

Nieżyt nosa, nazywany potocznie katarem, to zapalenie błony śluzowej nosa.

Objawia się on najczęściej: 

• obrzękiem i przekrwieniem błon śluzowych nosa,  
• wyciekiem wydzieliny z nosa,  
• kichaniem, 
• świądem. 

Często prowadzi także do utraty lub osłabienia węchu i smaku.  

Katar najczęściej jest niegroźny, jednak bardzo dokuczliwy – utrudnia jedzenie, oddychanie i zakłóca sen. Dzieci do 1. roku życia oddychają wyłącznie przez nos, a kanały nosowe są bardzo wąskie. Dlatego też taki nieżyt nosa u najmłodszych urasta do rangi problemu, a jednocześnie może być przyczyną groźnych powikłań.

Należą do nich:

• zapalenie zatok,
• zapalenie ucha środkowego,
• zapalenie spojówek,
• zapalenie gardła, krtani i oskrzeli,
• zapalenie płuc. 

U dzieci poniżej 6. roku życia katar może występować średnio od 6 do 8 razy w ciągu roku. Jest to w dużej mierze związane z niedojrzałością układu odpornościowego u małych dzieci oraz inną budową układu oddechowego (wąskie, krótkie drogi oddechowe z łatwo przepuszczalną błoną śluzową). 

Katar u dziecka – przyczyny 

Najczęstszą przyczyną kataru u dzieci są wirusy (rhino- i adenowirusy). Rozprzestrzeniają się one drogą powietrzno-kropelkową, stąd tak łatwo „złapać” katar. Infekcja trwa zazwyczaj krótko (im młodsze dziecko, tym dłużej – od 7 do nawet 21 dni), a u dzieci w wieku żłobkowo-przedszkolnym może występować czasami nawet 2 razy w miesiącu. 

Katar w początkowej fazie ma postać wodnistej wydzieliny i często jest połączony z suchym kaszlem. Po ok. 3-5 dniach wydzielina staje się bardziej gęsta, przybiera postać wodnisto-śluzową, a kaszel staje się mokry. Tego typu infekcja ustępuje po 5-7 dniach u starszych dzieci oraz po 10-14 dniach u niemowląt i dzieci młodszych.

Czasami z kataru o podłożu wirusowym może rozwinąć się katar bakteryjny. Wydzielina zalegająca w drogach oddechowych stanowi dogodne warunki do rozwoju bakterii. Wwóczas staje się bardziej gęsta i przybiera żółtą lub żółto-zieloną barwę. Trudniej ją też usunąć i może prowadzić do rozwinięcia powikłań. Często towarzyszy jej gorączka. Tego typu katar wymaga konsultacji z lekarzem, jednak nie zawsze konieczne jest stosowanie antybiotyków. 

Jeśli katarowi towarzyszy gorączka, a dziecko ma mniej niż 3 miesiące, skonsultuj się z lekarzem. 

Jeśli Twoje dziecko ma często katar, zwróć uwagę na poniższe kwestie: 

• Jak często pojawiają się powikłania po katarze?  
• Czy często ma on ciężki przebieg? 
• Czy kończy się zapaleniem uszu? 
• Czy pojawia się w określonych porach roku?  
• Czy dziecko chrapie, chrząka, ma problemy z oddychaniem w nocy? 

Jeśli Twoje odpowiedzi są twierdzące, warto skonsultować się z lekarzem.

Przyczyn takiego stanu można szukać w:

• problemach laryngologicznych (np. przerost lub zwłóknienie trzeciego migdała, krzywa przegroda nosowa),
• alergiach,
• polekowych nieżytach nosa,
• urazach,
• zaburzeniach odporności,
• zmianach hormonalnych,
• wadach wrodzonych. 

Katar alergiczny u dziecka

Niekiedy katar nie znika po przysłowiowych 7 dniach, ale utrzymuje się o wiele dłużej. Możemy wówczas mówić o katarze przewlekłym. Może on mieć podłoże alergiczne.

Mogą świadczyć o tym takie objawy jak:

• zaczerwienienie oczu,
• napadowe kichanie,
• świąd,
• suchy kaszel.

Katar alergiczny występuje sezonowo (alergia na drzewa, trawy i chwasty) lub całorocznie (alergia na roztocza i zwierzęta domowe). Cierpi na niego ok. 20% dzieci w Polsce. Leczy się go farmakologicznie, dlatego należy go konsultować z lekarzem. 

Inne rodzaje kataru

Istnieje także grupa katarów określana mianem niealergicznego, nieinfekcyjnego nieżytu nosa. Katar nie jest wówczas związany ani z przeziębieniem, ani z alergią. Może towarzyszyć ekspozycji na czynniki drażniące, np. dym, pojawić się po lekach lub wskutek zmian hormonalnych.

Zapalenie błony śluzowej może objąć również zatoki.

Charakterystyczne dla kataru zatokowego są:

• zielona, ropna wydzielina z nosa (jest najbardziej obfita rano), 
• bóle głowy, które towarzyszą dziecku od wieku przedszkolnego,   
• pojawiający się w nocy kaszel. 

Szczególną sytuacją, która również objawia się katarem, jest ciało obce w nosie. Może świadczyć o niej wydzielina wypływająca tylko z jednej dziurki nosa. Ma ona brzydki zapach i nie poddaje się leczeniu lub szybko nawraca. Niemowlęta i dzieci w wieku żłobkowym często wkładają sobie do nosa różne, małe przedmioty, np. kawałki jedzenia, kulki, klocki i inne elementy zabawek. 

Jeśli zaobserwujesz u dziecka wymienione objawy, ale nie widzisz w nosie dziecka żadnego ciała obcego, zwróć się o pomoc do lekarza. Przedni odcinek nosa może ocenić pediatra czy lekarz rodzinny, jednak głębiej w nozdrza zagląda już otolaryngolog. 
 

Jak szybko wyleczyć katar u dziecka – jakie leki podać?

Na rynku aptecznym istnieje wiele preparatów bez recepty, które obkurczają śluzówkę nosa i ułatwiają oddychanie. Są to krople lub aerozole zawierające ksylometazolinę, oksymetazolinę lub nafazolinę.  Podawaj je dziecku przez 3-5 dni (maksymalnie 7) w stężeniach dostosowanych do jego wieku, zgodnie z poniższą tabelką. Zbyt długie stosowanie tego typu leków może powodować polekowe zapalenie błony śluzowej nosa (tzw. efekt z odbicia, czyli po polekowym zwężeniu naczyń, ich rozszerzenie). Zmniejszają one blokadę i wyciek z nosa od 3 do 10 godzin. Najlepiej tolerowana jest oksymetazolina, która w najniższych stężeniach i według wskazań producentów może być stosowana już u noworodków. Ze względu na liczne działania niepożądane należy jednak skonsultować jej podanie z pediatrą. 

 

Jak leczyć katar u niemowlaka?

 

Pojawiający się katar u niemowlaka wymaga udrożnienia nosa. Wielu pediatrów w celu usunięcia wydzieliny rekomenduje metodę trzech kroków.

• Rozrzedzanie przygotowanie nosa maluszka do efektywniejszego usunięcia wydzieliny. Polega to na jej zmiękczeniu i tym samym rozrzedzeniu za pomocą soli fizjologicznej lub roztworu wody morskiej dla dzieci. Można również zastosować dedykowane krople do nosa dla dzieci. Wystarczy zaaplikować 2-3 kropelki do każdej z dziurek nosa. Najlepiej wykonać czynność w pozycji leżącej, aby roztwór mógł łatwiej dostać się do zalegającej wydzieliny.
• Odciąganie to kluczowy proces w usuwaniu kataru. Do pozbycia się wydzieliny można użyć tradycyjnej gruszki do nosa dla dzieci. Równie popularne i skuteczne są specjalne aspiratory do nosa. Dzięki nim odciąganie wydzieliny jest szybkie, bezbolesne i efektywne. Przynosi natychmiastową ulgę i ułatwia maluchom spokojny sen. Aspirator można stosować już od pierwszych dni życia bez obaw o podrażnienia czy uszkodzenia błony śluzowej.
• Nawilżanie po wykonaniu powyższych czynności warto dodatkowo nawilżyć śluzówkę nosa dziecka, aby zapobiec zaczerwienieniom i podrażnieniom. W tym celu należy ponownie zaaplikować po dwie krople roztworu wody morskiej.

Katar sam w sobie zwykle nie wymaga konsultacji lekarskiej, jednak wizyta u pediatry konieczna jest w wówczas, gdy:

• Objaw pojawi się u dzieci poniżej 6 miesięcy życia,
• Utrzymuje się dłużej niż 7 dni, 
• Towarzyszy mu gorączka, wykwity w obrębie skóry oraz trudności z oddychaniem. 

Do specjalisty należy zgłosić się również, kiedy nasze dziecko nadmiernie pociera rączką okolice ucha lub trze główką o poduszkę. Może to wskazywać na zapalenie ucha środkowego. Lekarz zaleci bezpieczną metodę leczenia i przepisze odpowiednie leki na katar u dzieci. Jak długo trwa katar u niemowlaka? Objaw utrzymuje się średnio 5-7 dni. Tyle czasu potrzeba organizmowi, żeby układ immunologiczny dziecka uporał się z infekcją bakteryjną i wirusową.

Katar u niemowlaka domowe sposoby

Przeziębienie u dziecka w początkowej fazie można próbować łagodzić domowymi sposobami. Na co zwrócić szczególną uwagę?

1. Odpowiedni poziom temperatury i wilgotności w domu

Warto stale monitorować temperaturę i poziom wilgotności powietrza w domu. Należy o to dbać zwłaszcza jesienią i zimą, kiedy sezon grzewczy rozpoczyna się na dobre i powietrze często jest zbyt suche. W pomieszczeniu, w którym śpi maluch, temperatura nie powinna przekraczać 21ºC, a wilgotność pozostawać w przedziale 50-60%. 

Śluz produkowany w jamie nosa stanowi naturalną barierę ochronną przeciw mikroorganizmom. Suche powietrze powoduje jego wysychanie i utratę funkcji. Wówczas patogeny mogą więc przedostać się do dalszych odcinków układu oddechowego. Równie istotne jest regularne wietrzenie pokoju, w którym śpi niemowlę. Wystarczy wówczas przenieść dziecko do innego pomieszczenia. Dobrym sposobem na poprawę parametrów jest zakup nawilżacza powietrza. Podobny efekt można uzyskać, kładąc wilgotny ręcznik na ciepłym grzejniku.

2. Spacery na świeżym powietrzu

Katar u niemowlaka wcale oznacza konieczności pozostania w domu, wręcz przeciwnie świeże powietrze obkurcza śluzówkę nosa i ułatwia maluszkowi oddychanie. Dlatego jeśli dziecko nie gorączkuje i nie występują u niego inne niepokojące objawy, spacery w wózku są jak najbardziej wskazane. Rodzice powinni pamiętać również, by nie przegrzewać malucha i ubierać go adekwatnie do pogody.

3. Inhalacje

Inhalacja noworodka ma za zadanie nawilżyć drogi oddechowe i rozrzedzić zalegającą w nich wydzielinę, tym samym ułatwiając jej usunięcie. Warto zakupić w aptece specjalny nebulizator, jednak można też przygotować inhalacje w domu. Do naczynia z gorącą wodą dodaje się kilka kropel olejku eterycznego albo napar z rumianku lub szałwii. Naczynie należy ulokować w bezpiecznej odległości od twarzy dziecka. 

4. Prawidłowe pozycje ułożeniowe

Aby przynieść ulgę dziecku i poprawić jego komfort, warto kłaść je na brzuszku, co sprawi, że katar będzie sam wypływał z nosa (jednak nie należy go tak układać do snu). Podczas snu należy zadbać o to, żeby główka znajdowała się powyżej jego klatki piersiowej. Można pod materac podłożyć zwinięty ręcznik lub kilka książek.

5. Oklepywanie pleców niemowlaka

Pomocne w zwalczaniu kataru jest oklepywanie plecków maluszka. Aby zrobić to bezpiecznie, należy ułożyć dziecko na brzuchu lub naszych kolanach, stabilnie je przytrzymując. Nasza dłoń powinna być ułożona w łódkę. Oklepywanie zaczynamy od dołu, stopniowo kierujemy się ku górze. Najlepiej jest wykonywać tę czynność kilka razy dziennie zaraz po przebudzeniu dziecka.

6. Większa częstotliwość karmień

Jeśli dziecko ma katar, matka nie powinna rezygnować z karmienia piersią. Naturalny pokarm bogaty jest w przeciwciała, które pomogą szybciej uporać się z uciążliwą dolegliwością. Kiedy zatkany nos u dziecka uniemożliwia sprawne karmienie, warto stosować zasadę częściej, a mniej.

 

LISTOPAD 

Biegunka u dziecka – charakterystyka, objawy, przyczyny, rodzaje i leczenie.

Czym jest biegunka?

Biegunka to oddanie jednego lub kilku nieprawidłowych stolców w ciągu dnia. Zwykle są rozwodnione i mogą mieć domieszkę ropy lub krwi. Jeśli dziecko ma biegunkę, warto zadać sobie pytanie: co może być jej przyczyną? Okres letni sprzyja tego typu dolegliwościom, głównie dlatego, że jest to czas wakacyjnych wyjazdów. Zmieniamy nie tylko otoczenie, ale także sposób żywienia oraz pijemy inną wodę. Są to czynniki, które mogą zwiększyć ryzyko wystąpienia biegunki.

To bez wątpienia kłopotliwa przypadłość, jednak warto zwrócić uwagę także na inne towarzyszące biegunce objawy. Mogą one wskazywać na stopień ciężkości problemu i nie wolno ich ignorować. W trakcie biegunki mogą pojawić się: bóle brzucha, gorączka, wymioty oraz objawy odwodnienia organizmu, które są niebezpieczne zwłaszcza dla małych dzieci.

Jak postępować z dzieckiem podczas biegunki?

Jeżeli biegunka występuje jako sam objaw, czyli są to luźne i rozwodnione wypróżnienia, to przede wszystkim trzeba próbować zahamować problem. Dziecko musi być nawadniane odpowiednią ilością płynów (dostosowaną do jego wieku i masy ciała), co pozwoli uniknąć odwodnienia. W przypadku występowania wymiotów chory musi często przyjmować płyny, ale w małych i jednakowych ilościach. Zbyt duża dawka napoju może nasilać objawy!

Zwiększona podaż bakterii probiotycznych pozwoli uniknąć rozwoju patogenów w przewodzie pokarmowym. Jeśli dziecko gorączkuje i ma objawy odwodnienia, można zwalczyć je lekami przeciwgorączkowymi i przeciwbiegunkowymi, właściwym nawadnianiem oraz odpowiednią dietą (wykluczeniem surowych warzyw i owoców, a także soków). Pomocny może być również węgiel w postaci tabletek lub zawiesiny, który hamuje objawy biegunki. To lek o działaniu zapierającym i wiążącym toksyny niekorzystne dla jelit.

Warto także pamiętać o profilaktyce. W trakcie egzotycznych i dalekich podróży warto spożywać tylko taką żywność, która jest fabrycznie zamknięta i już przed wyjazdem oraz w jego trakcie stosować probiotyki. Kluczowa jest także odpowiednia higiena, czyli częste mycie rąk.

Dieta lekkostrawna przy biegunce

Drugim podstawowym elementem postępowania z dzieckiem chorym na ostrą biegunkę jest właściwe żywienie, które należy wznowić nie później niż ok. 4 godzin po rozpoczęciu nawadniania1. Dieta przy biegunce to przeważnie dieta lekkostrawna. Jej celem jest dostarczenie organizmowi niezbędnych składników pokarmowych przy jak najmniejszym obciążeniu układu pokarmowego. Przy takiej diecie ważna jest regularność – warto jeść od 4 do 5 posiłków w ciągu dnia w regularnych odstępach czasu. Należy unikać potraw tłustych, smażonych, wzdymających i intensywnie przyprawionych. Zatem co jeść przy biegunce? Nie zaleca się rutynowego stosowania diety bezlaktozowej czy bezmlecznej, dzieci chore na ostrą biegunkę o łagodnym lub umiarkowanym przebiegu mogą spożywać bez ograniczeń pokarmy zawierające węglowodany złożone (np. kaszki zbożowe, ryż, pszenicę, ziemniaki), chude mięso, jogurty, warzywa i owoce1. Badania różnych typów kaszek zbożowych wykazały, że stosowanie ich jest bezpieczne i wpływa korzystnie na przebieg biegunki1. Godne uwagi są zwłaszcza kaszki i posiłki z kategorii żywności dla niemowląt i małych dzieci, ponieważ zgodnie z prawem9spełniają o wiele surowsze normy jakości, więc są bezpieczne do podawania nawet przy dolegliwościach układu pokarmowego a kaszki są dodatkowo wzbogacane w witaminy i składniki mineralne, co może również pozytywnie wpłynąć na stan odżywienia dziecka z biegunką. 

Dieta lekkostrawna – jadłospis

Poznaj przykładowe menu przy biegunce dziecka.

Lekkostrawne śniadanie: kaszka zbożowa z brzoskwinią bez skórki, jogurt naturalny z bananem, maślanka z jagodami, owsianka na mleku z morelami bez skórki i cynamonem, domowy budyń z kaszy jaglanej z pomarańczą  

Lekkostrawny obiad: marchwianka, zupa krem z cukinii i ziemniaków, zupa jarzynowa z ryżem, zupa krem z dyni z mlekiem kokosowym, łosoś na parze z kaszą jęczmienną i gotowaną marchewką, pulpety z indyka z ziemniaczanym puree z gotowanymi burakami, drobny makaron z sosem pomidorowym i bazylią, gotowana cielęcina z kaszą kuskus i kabaczkiem, dorsz pieczony w folii i puree z batatów

Lekkostrawna kolacja: chleb mieszany z wędliną drobiową dobrej jakości i sałatą, twarożek z pomidorem bez skórki, jajko na miękko, naleśniki (na patelni beztłuszczowej i niezrumienione) z duszonym szpinakiem, domowy budyń z sokiem malinowym bez dodatku cukru, domowy kisiel z dyni i banana, ryż z pieczonym jabłkiem

GRUDZIEŃ

Choroby pasożytnicze. Drogi przenoszenia, objawy i leczenie.

O tym, że higiena rąk jest bardzo ważna słyszał chyba każdy. Nie każdy jednak zna dokładny i prawidłowy proces mycia dłoni, który wykonywany pobieżnie może przynieść za sobą groźne konsekwencje.

Choroba brudnych rąk to nic innego jak schorzenia, które przenoszone są głównie drogą pokarmową. Dotyczą one całego społeczeństwa, w tym głównie małych dzieci, które poznają świat poprzez wkładanie różnych przedmiotów oraz rączek do buzi. Przestrzeganie więc odpowiedniej higieny osobistej oraz znajomość i świadomość kilku podstawowych zasad mycia rąk, może skutecznie chronić lub znacząco zmniejszyć ryzyko występowania choroby brudnych rąk.

Choroba brudnych rąk – jak się objawia?

Jedną z przyczyn choroby brudnych rak jest wirusowe zapalenie wątroby typu A lub E. Wirus typu A wywołuje żółtaczkę pokarmową Jeśli chodzi o chorujące na nią dzieci, zazwyczaj przebiega ona bezobjawowo. U dorosłych obecność choroby brudnych rąk objawia się następująco: silny ból brzucha, gorączka, zażółcenie twardówek i powłok skórnych, biegunka. Na szczęście choroba ta nie zagraża życiu. Warto jednak się przed nią zabezpieczyć za pomocą szczepionki.

Następnym przykładem choroby brudnych rąk jest wirusowe zapalenie wątroby typu E. To bardziej ostra forma niż poprzednia, ale do zarażenia nim dochodzi również drogą pokarmową – najczęściej przez spożycie zakażonej wody, owoców i warzyw.

Kolejna grupa chorób brudnych rąk to zarażenie rotawirusami. Narażone są na nie dzieci w wieku przedszkolnym. Objawia się ono nasilonymi wymiotami oraz biegunką, co prowadzi do szybkiego odwodnienia organizmu. Dolegliwości mogą trwać kilka dni, co osłabia dziecko.

Zakażenie salmonellą również zaliczamy do chorób brudnych rąk. Wywołuje ją bakteria jelitowa, durowa, która często jest spotykana w zakażonym mięsie kurczaka, w jajkach i źle przechowywanych lodach, deserach. Objawy pierwszego typu zatrucia przebiegają bardzo ostro – biegunka, wymioty, gorączka.

Innym rodzajem choroby brudnych rąk jest tasiemczyca. Podobnie jak w przypadku pozostałych zakażeń, dochodzi do nich przez spożycie nieumytych owoców, lub znacznie rzadziej podczas kontaktu z piaskiem zabrudzonym np. kałem zakażonego psa. Jaja tasiemca z brudnej dłoni włożonej do ust, przenoszą się do organizmu człowieka i tu rozpoczynają bytowanie. W podobny sposób można zarazić się np. glistami. Zakażenie pasożytami należy bezwzględnie leczyć, nie tylko chorego, ale często profilaktycznie także jego bliskich, ponieważ łatwo można się nimi zakazić, np. korzystając z tego samego ręcznika lub siadając na desce klozetowej.

Choroba brudnych rąk – profilaktyka

„Lepiej zapobiegać niż leczyć” - mądre polskie przysłowie, mające tak ważne znaczenie w walce z chorobami brudnych rąk. Tym bardziej, że profilaktyka nie wymaga zbyt wiele, a jedynie przestrzegania higieny osobistej, odpowiedniego mycia rąk przy użycia mydła, środków dezynfekujących i ręczników papierowych.

Jak zapobiegać chorobom brudnych rąk?

• Najważniejsza jest świadomość i edukacja już najmłodszych dzieci w przedszkolu, gdzie dochodzi do największej ilości zakażeń. To tam największe zbiorowisko bakterii stanowią zabawki często brane do buzi. Wystarczy jedno chore dziecko, by wywołać epidemię.
• Przede wszystkim – mycie rąk. Dłonie powinny być dokładnie wyczyszczone po każdej wizycie w toalecie, po przyjściu z pracy, sklepu czy przedszkola; po zabawie z psem lub przed przygotowywaniem i spożywaniem posiłków. To również mycie dłoni po każdym kontakcie z pieniędzmi, krwią, śliną itp. Mycie rąk powinno odbywać się 20-30sekund, przy użyciu ciepłej wody i odpowiednich środków czystości, jak mydło w płynie lub pianie. Ważne są również okolice między palcami, kciuki i miejsca przy paznokciach. Osuszać rąk nie należy materiałowymi ręcznikami. Idealnie w tej kwestii sprawdzają się jednorazowe ręczniki papierowe.
• Stosowanie żelu antybakteryjnego lub środków dezynfekujących – najlepiej w tym wypadku sprawdzi się kieszonkowe mydło dezynfekujące , które można mieć zawsze przy sobie lub żel do dezynfekcji rąk. Nie wymagają one użycia bieżącej wody, więc można z nich korzystać wszędzie.
• Dokładne mycie warzyw i owoców – ważną zasadą utrzymywania higieny jest odpowiednie przygotowywanie posiłków. Obróbce i spożyciu można poddać jedynie umyte i świeże produkty, nie tylko zakupione w sklepie, ale również te zbierane w ogrodzie czy lesie.
• Szczególna ostrożność w obcych krajach – w ciepłych krajach, szczególnie Egipcie, Turcji czy Tunezji warto pić jedynie wodę butelkową nabytą w sklepach. Również w takiej wodzie należy myć dokładnie sklepowe owoce lub warzywa. Należy sprawdzać także czystość naczyń. Jeśli dane miejsce wzbudza jakiekolwiek wątpliwości higieniczne, warto samemu dokonać dezynfekcji aneksu kuchennego lub łazienki.
• Zabawki dla dzieci powinny być myte przynajmniej raz w tygodniu, a butelki i smoczki wygotowywane raz dziennie. Nie powinno się oblizywać smoczka niemowlaka, gdyż w jamie ustnej osoby dorosłej mogą panować bakterie, na które maluch może nie być odporny. Dzieciom zakazane jest również jedzenie surowych jajek lub mięsa w postaci tatara.
• Wzmożona higiena podczas przeziębienia czy choroby – najważniejsze to zapobiegać rozprzestrzenianiu się chorób. Należy więc pamiętać, by po kichaniu lub czyszczeniu nosa dokładnie umyć dłonie i nie narażać innych osób na zakażenie.

     "Sio zarazki"

  Sio zarazki z moich dłoni!

Zaraz mydło was przegoni.

Mycia rączek znam zalety,

tuż po wyjściu z toalety.

Przed jedzeniem również sam,

ręce wkładam wprost pod kran,

by obiadek smaczny był

i bym zawsze w zdrowiu żył.
 

STYCZEŃ

Bezpieczeństwo w żłobku – jak o nie dbać?

Procedury bezpieczeństwa w naszej placówce

ORGANIZACJA OPIEKI DLA DZIECI

1. Grupa dzieci wraz z opiekunami przebywa na co dzień w wyznaczonej i stałej sali z uwzględnieniem powierzchni przypadającej na każde dziecko o której mowa w wytycznych przeciwepidemicznych Głównego Inspektora Sanitarnego.

2. Zobowiązuje się opiekunów do dopilnowania, aby dzieci w czasie zabaw i zajęć zachowywały w miarę możliwości bezpieczne odległości.

3. Dzieci przy stolikach siadają w możliwie maksymalnej odległości od siebie.

4. W sali, w której przebywają dzieci usuwa się przedmioty i sprzęty, których nie można skutecznie uprać lub dezynfekować  (np. pluszowe zabawki itp.).

5. Opiekun jest zobowiązany do wietrzenia sali zgodnie z zaleceniami, co najmniej raz na godzinę.

6. Każdy opiekun jest zobowiązany, organizując dziecku miejsce do spania, by zapewnić odpowiedni dystans pomiędzy leżaczkami lub łóżeczkami, które po zakończeniu odpoczynku są dezynfekowane.

7. Ze względów bezpieczeństwa równocześnie rezygnuje się z mycia zębów dzieciom w placówce.

8. Opiekun jest zobowiązany do zmierzenia temperatury ciała dzieci, jeżeli zaistnieje taka konieczność, w przypadku wystąpienia niepokojących objawów chorobowych.

 

PROCEDURA KORZYSTANIA Z ISTNIEJĄCEGO NA TERENIE ZESPOŁU PLACU ZABAW

1. Dzieci mogą korzystać z placu zabaw tylko pod nadzorem opiekunów.

2. W czasie pobytu dzieci na placu zabaw opiekun ma obowiązek czuwać nad ich bezpieczeństwem oraz organizować im warunki do bezpiecznej zabawy.

3. Podstawą korzystania z placów zabaw na terenie placówki przez poszczególne grupy dzieci jest system zmianowy, zgodnie z ustalonym harmonogram z uwzględnieniem przerwy między poszczególnymi grupami na przeprowadzenie czyszczenia sprzętów z użyciem detergentu lub  ich dezynfekcji.

4. Zakazane jest przebywanie na placu zabaw więcej niż jednej grupy. Dzieci z poszczególnych grup nie mogą się mieszać.

5. Przed wejściem z dziećmi na plac zabaw opiekun powinien:

1) sprawdzić w zeszycie kontroli, czy urządzenia znajdujące się na placu zabaw zostały zdezynfekowane w tym dniu,

2) upewnić się, czy grupa przebywająca wcześniej na placu zabaw znajduje się już w budynku. Grupy wychodzące na plac nie mogą kontaktować się ze sobą,

3) przypomnieć dzieciom zasady bezpiecznego przebywania na świeżym powietrzu i korzystania ze sprzętów znajdujących się na placu zabaw,

4) zadbać o stosowny do pory roku i panującej temperatury ubiór dzieci,

5) polecić dzieciom, by ustawiły się jedno za drugim, bez tworzenia par i trzymania się za ręce,

6) w czasie przemieszczania się grupy kontrolować zachowanie dzieci,

6. Opiekunowi nie wolno pozostawić dzieci na placu zabaw bez opieki.

7. Opiekun zobowiązany jest natychmiast reagować na wszelkie sytuacje lub zachowania dzieci stanowiące zagrożenie dla ich bezpieczeństwa, np. zbliżanie się do ogrodzenia i rozmawianie z przechodzącymi osobami, znalezienia na placu przedmiotów stanowiących bezpośrednie zagrożenie zakażeniem chorobami wirusowymi (np. maseczki ochronne, rękawiczki itp.).

8. Podczas pobytu na placu dzieci mogą skorzystać z toalety znajdującej się w żłobku/klubie dziecięcym tylko pod opieką opiekuna, który dopilnuje, by dziecko po pobyciu w toalecie umyło ręce.

9. Podczas zabaw na placu wszystkie furtki i bramy wjazdowe powinny być zamknięte. 

10. Dzieci wracają do budynku jedno za drugim prowadzone przez opiekunów.

11. Po powrocie z zajęć dzieci zdejmują/ są rozbierane z ubrań i udają się do łazienki, żeby umyć ręce. Dopiero po wykonaniu czynności higienicznych przechodzą do sali zabaw. 

12. Na zewnętrzny plac zabaw opiekunowie wraz z dziećmi wychodzą  wyjściem bezpośrednim na zewnątrz budynku.

13. Podczas pobytu dzieci na  placu zabaw sprzątaczka dokonuje dezynfekcji na sali zajęć danej grupy.

14. Każdego dnia, w ramach codziennej kontroli sprawdzającej stan techniczny urządzeń znajdujących się na placu zabaw, pracownik odpowiedzialny dokonuje jednocześnie dezynfekcji urządzeń. Wyniki kontroli oraz informację o przeprowadzonej dezynfekcji urządzeń odnotowuje w zeszycie kontroli.

15. W razie nieobecności pracownika i niemożności przeprowadzenia codziennej dezynfekcji sprzętu na placu zabaw, zostaje on oznaczony taśmą i wyłączony z używania. O braku możliwości wychodzenia na plac zabaw w danym dniu dyrektor powiadamia wszystkich opiekunów grup.

16. Poza teren placówki zakazuje się organizacji spacerów przez poszczególnych opiekunów.

 

PROCEDURA STOSOWANIA ZASAD HIGIENY PRZEZ DZIECI

1. Dzieci powinny mieć stały dostęp do środków higieny osobistej w pomieszczeniach sanitarno-higienicznych, z których korzystają. Za bieżące ich uzupełnianie odpowiedzialna jest sprzątaczka.

2. Opiekun w pracy z dziećmi zobowiązany jest stosować środki ochronne przeciwko koronawirusowi oraz przestrzegać zasad higieny, by dzieci uczyły się przez obserwację dobrego przykładu.

3. Opiekunowie są odpowiedzialni za stosowanie przez dzieci podstawowych zasad zapobiegawczych, które istotnie wpływają na ograniczenie ryzyka zakażeniem.

4. Opiekunowie powinien regularnie przypominać dzieciom o zasadach higieny, zaczynając każdy dzień pracy z grupą od zajęć poświęconych tej tematyce. Podczas zajęć prowadzonych w formie dostosowanej do wieku dzieci powinien zwróć ich uwagę na: niepodawanie ręki na powitanie, unikanie dotykania oczu, nosa i ust, dokładne mycie rąk, zasłanianie ust i nosa przy kichaniu czy kasłaniu.

5. Pod kierunkiem opiekunów dzieci powinny często i regularnie myć ręce, szczególnie:

1) przed jedzeniem,

2) po skorzystaniu z toalety,

3) po skorzystaniu z chusteczki higienicznej podczas kichania,

4) po styczności dłoni z powierzchnią lub przedmiotem, które mogły zostać zanieczyszczone koronawirusem (dzieci mogą być nosicielem wirusa lub chorować bezobjawowo),

5) po powrocie z zajęć na świeżym powietrzu.

6. Mycie rąk powinno być tak zorganizowane, by przy każdej umywalce znajdowało się tylko jedno dziecko.

7. W razie potrzeby opiekun powinien zademonstrować dzieciom jak poprawnie należy myć ręce, żeby usunąć z nich wirusa.

 

8. Opiekunowie  powinni zwracać uwagę, jak zachowują się dzieci podczas kaszlu i kichania. W razie niewłaściwego zachowania sprzyjającego rozprzestrzenianiu się wirusa należy pokazać dzieciom, w jaki sposób usta i nos zakrywać zgiętym łokciem. Użyta podczas kichania lub kaszlu chusteczka higieniczna powinna być jak najszybciej wyrzucona do zamkniętego kosza a ręce umyte wodą i mydłem.

 

PROCEDURA DOTYCZĄCA UTRZYMYWANIA CZYSTOŚCI W ZESPOLE

1. Za utrzymanie czystości w zespole odpowiedzialni są pracownicy, którym w zakresie obowiązków przydzielone zostały do sprzątania określone pomieszczenia żłobka i klubu dziecięcego.

2. Zapewnia się profesjonalny sprzęt i środki do dezynfekcji wszystkich powierzchni i sprzętów w placówce.

3. W placówce zapewnia się środki higieniczne i środki ochrony osobistej (maseczki ochronne, jednorazowe rękawiczki, płyny do dezynfekcji, mydło antybakteryjne, fartuchy ochronne) dostępne do użycia w razie potrzeby.

4. Każdego dnia po zakończeniu zajęć wszystkie pomieszczenia są całkowicie dezynfekowane przy użyciu odpowiednich środków. Za prawidłową dezynfekcję w poszczególnych salach odpowiada sprzątaczka, za dezynfekcję pomieszczeń kuchennych pracownicy kuchni.

5. Dyrektor codziennie monitoruje prace porządkowe,zwracając w szczególności uwagę na utrzymywanie w czystości ciągów komunikacyjnych, mycia i dezynfekowania powierzchni dotykowych w salach.

6. Podstawową zasadą stosowaną przez pracowników podczas wykonywania prac porządkowych powinno być utrzymanie czystości pomieszczeń i sterylności powierzchni, z których korzystają dzieci i pracownicy, co pozwoli ograniczyć rozprzestrzenianie się koronawirusa.

7. Pomieszczenia, ciągi komunikacyjne (korytarze) oraz powierzchnie dotykowe należy regularnie, co najmniej 2 razy dziennie, oczyszczać, używając wody z detergentem lub środka dezynfekcyjnego. Należy myć i dokładnie odkażaćkażdego dnia:

1) biurka,

2) drzwi,

3) poręcze krzeseł i powierzchnie płaskie, w tym blaty w salach,

4) ramy leżaczków,

5) klamki,

6) włączniki światła,

7) poręcze i uchwyty,

8) używane przez dzieci zabawki lub inne przedmioty, z których korzystają podczas zabawy.

8. Środki chemiczne służące do mycia i dezynfekcji powinny być stosowane zgodnie z wytycznymi i zaleceniami podanymi przez producenta.

9. Podczas prac porządkowych pracownik zobowiązany jest stosować zalecane środki ochrony indywidualnej, przestrzegać zasad higieny oraz zachowywać reguły ostrożności: do procesu dezynfekcji stosować rękawice ochronne z długim mankietem, używać maski i okularów ochronnych w przypadku stosowania preparatów w spryskiwaczach ze względu na ryzyko podrażnienia oczu i dróg oddechowych, nie dotykać twarzy rękami w rękawiczkach, nie zakładać ponownie uprzednio zdjętych rękawic jednorazowych, podczas dezynfekcji stosować ręczniki papierowe, które po przetarciu trzeba od razu wyrzucić, nie używać tych samych ściereczek w różnych pomieszczeniach (kuchnia, łazienka, WC). To może doprowadzić do rozprzestrzeniania się wirusa.

10. Dezynfekowanie powierzchni za pomocą środków dezynfekcyjnych powinno być skuteczne i wymagaprawidłowego ich stosowania:

1) usunięcia wodą zanieczyszczeń przed dezynfekcją,

2) sprawdzenia daty przydatności do użycia (jeśli data jest przekroczona, całkowita dezynfekcja nie jest już gwarantowana)

3) użycia środka w odpowiednim stężeniu (preparat nie zadziała, jeśli będzie źle dozowany),

4) naniesienia na powierzchnię odpowiedniej ilości preparatu niczego nie pomijając,

5) przestrzegania zalecanego czasu zastosowania, pozostawienia preparatu przez wskazany przez producenta okres (dezynfekowana powierzchnia powinna pozostawać wilgotna przez zalecany czas niezbędny dozabicia wirusów).

11. W przypadku dezynfekcji powierzchni mających kontakt z żywnością np. blatów stołów kuchennych, należy przepłukać je czystą wodą, po odczekaniu zalecanego czasu pomiędzy procesem dezynfekcji a płukaniem.

12. Podczas sprzątania wszystkie pomieszczenia powinny być regularnie wietrzone, bo czas ulotnienia się warstwy cieczy zależy od temperatury otoczenia i cyrkulacji powietrza.

13. Z wyznaczonych, stałych sal przydzielonych grupom należy w pierwszej kolejności usunąć wszystkie przedmioty, sprzęty, zabawki i pomoce dydaktyczne, których nie można skutecznie dezynfekować, we współpracy z opiekunami pracującym w danej sali.

14. Sprzęt i środki służące do utrzymania czystości powinny być przechowywane w zamkniętych szafkach. Po zakończonej pracy pracownik powinien:

1) umieścić sprzęt i środki chemiczne w wyznaczonym do ich przechowywania miejscu,

2) zabezpieczyć miejsce przed dostępem do niego innych osób i dzieci,

3) oznaczyć w prowadzonym rejestrze miejsce i czas przeprowadzanej dezynfekcji. Rejestr powinien być złożony w miejscu dostępnym dla opiekunów.

15. Opiekun prowadzący zajęcia w danej sali jest uprawniony do sprawdzenia, każdorazowo przed rozpoczęciem zajęć z dziećmi, czy:

1) sala została posprzątana i wywietrzona,

2) znajdujący się w niej sprzęt, pomoce i zabawki  były zdezynfekowane.

16. Opiekun może zwrócić się o przeprowadzenie dodatkowej dezynfekcji zabawek, którymi bawiły się dzieci i sprzętu w sali w czasie posiłku z grupą lub na placu zabaw.

17. Każda osoba korzystająca z toalety jest zobowiązana po sobie ją zdezynfekować dostępnym płynem, w przypadku dziecka dezynfekcji dokonuje opiekunka.

18. Należy pamiętać szczególnie o przestrzeganiu podstawowych zasad higieny, zarówno dorośli jak i dzieci – jak najczęstsze mycie rąk ciepłą wodą z mydłem, zasłanianie nosa i ust podczas kichania i kasłania.

 

PROCEDURA BEZPIECZNEGO SPOŻYWANIA POSIŁKÓW PRZEZ DZIECI

1. Posiłki dla dzieci do poszczególnych sal przewozi pracownik obsługi wózkiem do transportu żywności z zachowanie zasad sanitarno-higenicznych.

2. Za bezpieczeństwo dzieci podczas spożywania przez nie posiłków odpowiedzialni są opiekunowie, którym została powierzona opieka nad oddziałem.

3. Spożywanie posiłków przez dzieci odbywa się z zachowaniem zasad bezpieczeństwa, a szczególnie odpowiedniej odległości między dziećmi.

 

4. Dzieci mogą spożywać posiłki tylko w małych grupach.

5. Przed posiłkiem opiekunowie  zobowiązani są dopilnować, by dzieci dokładnie umyły ręce wodą z mydłem, zgodnie z instrukcją poprawnego mycia rąk.

6. Dzieci siadają przy stolikach w bezpiecznej odległości od siebie, dodatkowo opiekunowie  pilnują by nie wstawały od stolików podczas jedzenia.

7. Posiłki dzieciom podaje jedna osoba z zastosowaniem ustalonej w żłobku i klubie dziecięcym formy zabezpieczenia (np. jednorazowe rękawiczki, maseczka).

8. Posiłki podawane są dzieciom na umytych w temperaturze min. 600C naczyniach z dodatkiem detergentu lub wyparzane.

9. Po spożyciu posiłku przez dzieci opiekunka informuje pracownika obsługi o możliwości zabrania naczyń z sali.

10. Po skończonym posiłku wszystkie dzieci myją ręce.

11. Pracownik obsługiprzeciera blaty stołów i poręcze krzeseł po zakończeniu posiłku przez dzieci.

 

ZASADY BEZPIECZEŃSTWA PODCZAS ORGANIZACJI ŻYWIENIA

W Miejskim Zespole Placówek Opieki nad Dziećmi w Gminie Chorzelezapewnia się wyżywienie dzieciom w czasie przebywania na terenie placówki zgodnie z wytycznymi Głównego Inspektora Sanitarnego odnośnie przygotowywania i przechowywania produktów/posiłków zgodnie z procedurami GHP/GMP, co zapewnia wprowadzony w placówce system HACCP. 

 

PRZYJĘCIE SUROWCÓW, PÓŁPRODUKTÓW ORAZ PRODUKTÓW SPOŻYWCZYCH

1. Produkty spożywcze do placówki dostarczane są przez sprawdzonych dostawców i odpowiadają odpowiednim warunkom jakościowym zgodnym z obowiązującymi normami żywnościowymi, zasadami GMP/GHP,HACCP. Zamówienia artykułów spożywczych potrzebnych do przygotowania posiłków realizowane są na bieżąco, etapami, zgodnie z zapotrzebowaniem na określony produkt, wynikający z ustalonego jadłospisu, aktualnej liczby dzieci korzystających z wyżywienia czy stanu magazynu.

2. Dostawca jest zobowiązany poinformować telefonicznie intendenta o godzinie dostarczenia zamówionego towaru do placówki.

3. Towar jest przyjmowany w drzwiach zaplecza kuchennego, przy stałym dostępie do płynu dezynfekującego, tak by osoba przyjmująca towar, jak i osoba dostarczająca miały możliwość dezynfekcji rąk.

4. Dostawcy dostarczają produkty spożywcze zgodnie z procedurami zachowując dystans społeczny co najmniej 2m, zabezpieczeni są w środki ochrony osobistej: rękawiczki jednorazowe oraz w maseczki zakrywające nos i usta, fartuch ochronny z długim rękawem.

5. Osoba przyjmująca towar odbierając produkty od dostawcy stosuje najwyższe środki bezpieczeństwa używając obowiązkowo środków ochrony osobistej: maseczki ochronnej, rękawiczek jednorazowych – zdezynfekowanych przed użyciem, fartucha ochronnego z długim rękawem. Dokonuje również dezynfekcji powierzchni po każdej dostawie.

6. Dokonując segregacji dostarczonych produktów pracownik wyrzuca wszelkie niepotrzebne opakowania, w których zostały dostarczone produkty wykorzystując do tego odpowiedni worek na śmieci następnie zamyka go szczelnie. Jeśli rozpakowanie produktu w danym momencie nie jest możliwe lub musi on pozostać w opakowaniu pierwotnym wówczas, pracownik kuchni dokładnie myje i dezynfekuje opakowanie.

7. Żywność nieopakowaną należy odpowiednio zabezpieczyć i przechowywać w specjalnych pojemnikach czy w lodówkach w magazynie. (dotyczy to zwłaszcza: świeżego mięsa czy wędliny itp.).

8. Wszystkie owoce i warzywa podlegają dokładnemu myciu pod ciepłą wodą bezpośrednio po dostarczeniu do placówki, dodatkowo w momencie sporządzania posiłków sparzaniu gorącą wodą.

9. Produkty poza umieszczaniem ich w opakowaniach dodatkowo zabezpieczamy folią - minimalizując ryzyko dostania się do wewnątrz jakichkolwiek zanieczyszczeń.

 

BEZPIECZEŃSTWO PODCZAS PRZYGOTOWANIA POSIŁKÓW W KUCHNI ŻŁOBKA

1. Przygotowując posiłki  pracownicy kuchni zachowują od siebie bezpieczny dystans zgodny z obowiązującymi przepisami tj. minimum 1,5 m.

2. Posiłki są przygotowywane zgodnie z zasadami szczególnej ostrożności z użyciem środków ochrony osobistej (fartuch, maseczki ochronne, rękawiczki jednorazowe).

3. Pracownicy kuchni:

1) dezynfekują ręce przed każdym wejściem do pomieszczenia, gdzie przygotowywane są posiłki,

2) myją ręce zgodnie z zasadami prawidłowego mycia rąk każdorazowo:

- przed rozpoczęciem pracy,

- przed każdym kontaktem z żywnością, która jest przeznaczona do bezpośredniego    spożycia, ugotowana, upieczona, nieprzetworzona,

- po zajmowaniu się odpadami/śmieciami,

- po zakończeniu procedur czyszczenia i dezynfekcji urządzeń i powierzchni,

- po skorzystaniu z toalety,

- po kichnięciu, kaszlu, wydmuchaniu nosa,

- po jedzeniu/piciu,

4. Dezynfekują ręce zgodnie z instrukcją zamieszczoną w pomieszczeniach sanitarno-higienicznych.

5. Zgodnie z system HACCP: zwiększa się częstotliwość mycia i dezynfekcji sprzętu kuchennego.

6. Wielorazowe naczynia stołowe oraz sztuce zmywane są w zmywarce z dodatkiem det gentu w temperaturze minimum 60 0 C i są wyparzane.

7. Powierzchnie robocze, blaty kuchenne oraz sprzęty kuchenne są myte na bieżąco po każdorazowym użyciu oraz dezynfekowane odpowiednimi środkami.

8. Po zakończonej pracy, pracownicy kuchni dezynfekują blaty kuchenne oraz inne sprzęty, środkami do dezynfekcji. Czynności te zapisują w odpowiednich kartach.

9. Zabrania się wchodzenia do kuchni i pomieszczeń kuchennych innych osób niż pracownicy kuchni.

10. Pracownicy kuchni (kucharka i pomoc kuchenna) ponoszą odpowiedzialność za bezpieczne i prawidłowe przygotowywanie posiłków dla dzieci.

 

BEZPIECZEŃSTWO PODCZAS WYDAWANIA POSIŁKÓW Z KUCHNI

1. Posiłki wydawane są zmianowo, przewożone na wózkach do przewożenia żywności, które są regularnie dezynfekowane po każdym użyciu.

2. Przed wejściem do strefy bloku żywieniowego – miejsca odbioru posiłków, pracownik obsługi zobowiązany jest do założenia białego fartucha z długim rękawem, maseczki ochronnej oraz zdezynfekowanych rękawiczek jednorazowych.

3. Pracownik obsługi z zachowaniem środków bezpieczeństwa dostarcza do poszczególnych oddziałów posiłki dla dzieci o określonych porach, zgodnie z dziennym rozkładem dnia.

4. Obsługą wydawania posiłków zajmują się opiekunowie oddziału i postępują zgodnie z wytycznymi o których mowa w §9 niniejszych procedur.

 

LUTY 
Czym się różni omdlenie od utraty przytomności?

Czym różni się omdlenie od utraty przytomności?

Utrata przytomności może być krótkotrwała i wówczas nazywa się omdleniem. Omdlenie ma gwałtowny początek, ustępuje zwykle samoistnie i szybko – poniżej 20 sekund. Należy je odróżnić od stanów przedomdleniowych, zwanych zasłabnięciem, gdy nie dochodzi do utraty przytomności.

Co to jest omdlenie i jakie są przyczyny?

Omdlenie to nagła przemijająca utrata przytomności, spowodowana przejściowym spadkiem przepływu krwi przez mózg, której towarzyszy zanik napięcia mięśniowego. Skutkuje to osunięciem się dziecka na podłogę, niekiedy nagłym, co może powodować uraz ciała.

Powrót przytomności jest spontaniczny, szybki i całkowity, z reguły następuje w ciągu kilku sekund po znalezieniu się dziecka w pozycji poziomej.

Choć każde omdlenie jest wynikiem utraty przytomności, to nie każda utrata przytomności jest omdleniem. Utrata przytomności może być wynikiem chorób układu nerwowego (np. padaczka, zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych), zaburzeń metabolicznych (śpiączka cukrzycowa) czy zatruć.

Omdlenia u dzieci są zjawiskiem częstym. Szacuje się że u około 30% dzieci i młodzieży między 10.-18. roku życia wystąpiło co najmniej jedno omdlenie. Omdlenia rzadko występują poniżej 8. roku życia.

Przyczyną omdlenia jest nagłe zmniejszenie przepływu krwi przez mózg. Najczęściej zdarza się to na drodze odruchowej, sprowokowanej przez czynniki zewnętrzne (50-80% wszystkich przypadków). Główną przyczyną jest przedłużona nieruchoma pozycja stojąca, np. w kościele czy w szkole (apele i akademie, warta honorowa, poczet sztandarowy). Długie przebywanie w pozycji pionowej u niektórych osób może skutkować spadkiem ciśnienia tętniczego krwi i zwolnieniem tętna, co prowadzi do omdlenia. Pojawieniu się omdlenia sprzyjają też emocje (np. występy szkolne), wysoka temperatura otoczenia, zaduch czy tłok. Omdlenie może być też spowodowane przez tzw. instrumentację medyczną, czyli zabiegi medyczne wykonywane u dzieci przez lekarzy czy pielęgniarki, w czasie których odczuwany jest ból. Zdarzają się zatem w czasie pobierania krwi, szczepień, wykonywania prób uczuleniowych, zmiany opatrunku gipsowego czy leczenia stomatologicznego. Wreszcie omdlenie może też nastąpić przy przedłużonym kaszlu, krztuszeniu się czy oddawaniu moczu lub stolca. Wszystkie wyżej wymienione sytuacje mogą się zdarzyć u dziecka z całkowicie prawidłowym układem krążenia.
 

Odwodnienie (np. w czasie biegunki) czy ostry krwotok też może spowodować omdlenie na skutek zmniejszenia się objętości krążącej krwi. Omdlenia na tle chorób i wad układu krążenia czy zaburzeń rytmu serca występują u dzieci rzadko. Pacjenci ci oprócz przejściowych utrat przytomności prezentują cały szereg innych objawów (np. szybkie męczenie się, duszność, sinicę, obrzęki), zapis EKG jest nieprawidłowy, a wynik badania lekarskiego sugeruje chorobę serca.

Jak się objawia omdlenie?

Zwykle omdlenie poprzedzone jest krótkim okresem, kiedy dziecko odczuwa dyskomfort. Może mieć zawroty głowy, zaburzenia widzenia i słuchu, nudności, uczucie duszności, bóle głowy czy brzucha. Otoczenie obserwuje nagłą bladość, nadmierną potliwość, brak kontaktu słownego i wzrokowego, wreszcie zwiotczenie i osunięcie się dziecka ku dołowi. Kiedy upadek jest nagły, może dojść do urazów ciała.

Co robić w razie wystąpienia omdlenia?

Dziecko, u którego wystąpiło omdlenie należy natychmiast położyć, unieść do góry nogi i ręce i przytrzymać je w tej pozycji przez 2-3 minuty. Należy stale obserwować czy dziecko oddycha i nie można go pozostawiać bez opieki.

Jeśli dziecko ma dopiero objawy poprzedzające omdlenie, też należy je położyć. Gdy nie ma takiej możliwości, powinno usiąść (najlepiej z głową schyloną między kolanami) lub przynajmniej kucnąć.

W razie zaobserwowania problemów z oddychaniem, drgawek lub innych objawów poza chwilową utratą przytomności (np. uraz przy upadku), należy natychmiast wezwać pogotowie ratunkowe. W każdym przypadku omdlenia z utratą przytomności, po którym dziecko odzyskało przytomność samoistnie, należy się z nim zgłosić do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, najlepiej w dniu, kiedy wystąpiło omdlenie, aby lekarz mógł zbadać dziecko i ocenić jego stan zdrowia.

Jakie są sposoby leczenia omdlenia?

Gdy omdlenie wywołane jest chorobą układu krążenia, pacjent powinien zostać objęty opieką kardiologa dziecięcego, który wprowadzi specjalistyczne leczenie zależnie od przyczyny omdlenia.

Omdlenia łagodne nie wymagają leczenia. Należy jednak unikać sytuacji sprzyjających omdleniom, aby uniknąć kolejnego epizodu.

Co robić, aby uniknąć omdlenia?

Gdy dziecko ma prawidłowy układ krążenia, a omdlenia są prowokowane pozycją stojącą, należy chronić je przed pozostawaniem przez dłuższy czas bez ruchu w pozycji pionowej. Podczas uroczystości szkolnych lub w kościele musi siedzieć, nie może stać w kolejkach, a na przystankach komunikacyjnych powinno spacerować.

Gdy omdlenia występują w czasie instrumentacji medycznej, zabiegi tego rodzaju należy wykonywać, gdy dziecko leży, najlepiej z uniesionymi nogami.

Pacjent z omdleniami łagodnymi powinien pić więcej płynów, dodawać nieco więcej soli do potraw i unikać wychodzenia do szkoły na czczo.

Omdlenia ustępują wraz z rozwojem dziecka, ale mogą się też pojawić w każdym wieku, np. pierwszy raz u osoby dorosłej.