Zakładka poświęcona tematyce prozdrowotnej
prowadzona przez naszą pielęgniarkę Panią Alicję 

 

           

                                            https://pl.depositphotos.com/vector-images/piel%C4%99gniarka-rysunek.html

DRODZY RODZICE 

Przez wzgląd na bezpieczeństwo i dobro Dzieci warto przestrzegać pewnych zasad. Obowiązkiem Rodziców jest przyprowadzanie do żłobka zdrowego Dziecka.   Nie należy przyprowadzać Dzieci, które:

• są przeziębione lub chore
• mają katar, kaszel, gorączkę (nie dotyczy alergii)
• mają inne objawy, znamiona przeziębienia lub choroby

 

Przeziębienie powstałe w czasie pobytu Dziecka w Żłobku

Jeżeli opiekunka stwierdzi, że Dziecko przebywające w żłobku źle się czuje, ma obowiązek natychmiast powiadomić o tym Rodziców.

Po otrzymaniu takiej informacji Rodzic zobowiązany jest do wcześniejszego odbioru Dziecka, jeżeli opiekunka stwierdzi, że Dziecko źle się czuje lub ma objawy przeziębienia.

 

Dziecko a choroba

Na terenie żłobka znajdują się apteczki wyposażone w artykuły pierwszej pomocy dla dzieci, zestaw plastrów i bandaży, termometr elektroniczny.

Gwarantujemy również obecność pielęgniarki, która udzieli Dziecku pierwszej pomocy w razie nagłego zachorowania. Należy jednak pamiętać, że jest to pomoc absolutnie podstawowa.

W przypadku choroby Dziecka bezzwłocznie informujemy Rodzica o zaistniałej sytuacji i prosimy o jak najszybsze odebranie Maluszka ze żłobka.

Zatrudnione w naszym żłobku nianie potrafią udzielić pierwszej pomocy. Zostały także przeszkolone w zakresie pierwszej pomocy.

Wyjścia na dwór
Na dwór wychodzimy codziennie, z wyjątkiem wyjątkowo niesprzyjającej aury: silnego wiatru, deszczu, deszczu ze śniegiem i temperatury poniżej -10 C, bądź gdy podłoże placu zabaw jest bardzo mokre czy śliskie.

 

 

Pielęgniarka w żłobku odpowiedzialna jest za stan higieniczny, żywienie, pielęgnację dziecka oraz edukację i oświatę zdrowotną:

- prowadzi badania przesiewowe ( pomiaru ciężaru ciała, wzrostu, czystości, obserwacje postawy ciała, wzroku, słuchu, uzębienia)

- nadzoruje stan higieniczny dzieci kształtując prawidłowe nawyki higieniczne i pielęgnuje wrażliwą skórę małego dziecka,

- kontaktuje sie z rodzicami w przypadku zachorowania dziecka,

- czuwa nad prawidłowym sposobem karmienia dzieci,

- prowadzi apteczkę żłobka, 

- prowadzi obowiązującą dokumentację medyczną dzieci,

- udziela pierwszej pomocy przedlekarskiej w nagłych wypadkach,

- współpracuje z rodzicami w celu ujednolicenia metod pielęgnacji, żywienia i wychowania dzieci w domu i żłobku,

- czuwa nad przestrzeganiem zasad sanitarnych w pomieszczeniach żłobka.

Ważną rolą pielęgniarki jest również edukacja zdrowotna personelu i rodziców, promowanie zdrowia wśród dzieci, udzielanie porad dotyczących postaw i zachowań zdrowotnych. Posyłając dziecko do żłobka , musisz liczyć się z tym, że dziecko częściej będzie się przeziębiać i "łapać" różne infekcje. To dlatego, że o "wymianę zarazków" u dzieci bardzo łatwo, tym bardziej, że pogarszająca się pogoda także sprzyja rozwojom chorób.Przeciętne dziecko powyżej drugiego roku życia choruje 6-7 razy w roku na infekcje przeziębieniowe – to prawie nie do uniknięcia. Ważnie jest zadbanie, aby nie występowały u niego w tym okresie niedobory witamin, minerałów i podstawowych składników odżywczych. Dlatego, też co miesiać będziemy opracowywyać dla Państwa nowe tematy związane z różnymi chorobami występującymi u dzieci w trakcie uczęszczania do żłobka.

Wrzesień

Program Szczepień Ochronnych – jakie szczepionki są obowiązkowe, a jakie zalecane dla dzieci?

 

Każdego roku w Polsce Główny Inspektorat Sanitarny przygotowuje Program Szczepień Ochronnych (PSO), popularnie zwany kalendarzem szczepień, który zawiera wykaz szczepień obowiązkowych i zalecanych dla dzieci i młodzieży. Dokument ten oparty jest m.in. na aktualnych danych dotyczących sytuacji epidemiologicznej chorób zakaźnych w kraju i opracowywany przez szerokie grono uznanych ekspertów. 

Należy pamiętać, że to opiekunowie prawni i lekarz rodzinny odpowiedzialni są za prawidłowe szczepienia. Kalendarz szczepień powinien być realizowany zgodnie z aktualnymi wytycznymi, jeśli dziecko jest zdrowe. W razie choroby, zachodzi konieczność wprowadzenia zmian w kalendarzu szczepień (indywidualny kalendarz szczepień), jednak pominięte dawki powinny zostać podane najszybciej, jak to możliwe. Nieszczepienie zdrowego dziecka jest zaniedbaniem oraz związane jest z ryzykiem silnych komplikacji w razie zachorowania.

Do szczepień obowiązkowych na 2024 rok należą szczepionki przeciwko:

• gruźlicy – podaje się ją w pierwszej dobie życia, przed wypisaniem dziecka z oddziału noworodkowego;
• wirusowemu zapaleniu wątroby typu B – pierwszą dawkę podaje się tak samo jak w przypadku szczepionki na gruźlicę, kolejne dawki przypominające podaje się w 2. i 7. miesiącu życia;
• rotawirusom – szczepionkę podaje się w formie doustnej w 2–3 dawkach pomiędzy 6. a 24. tygodniem życia;
• błonicy, krztuścowi, tężcowi – pierwszą dawkę podaje się w 2. miesiącu życia, kolejne trzy do osiągnięcia przez dziecko 2. roku życia. Następnie podaje się dawki przypominające w wieku 6, 14 i 19 lat;
• poliomyelitis (polio) – podaje się ją w trzech dawkach między 3. a 18. miesiącem życia, w 6. roku życia dziecko otrzymuje dawkę przypominającą;
• inwazyjnym zakażeniom Haemophilus influenzae typu B (Hib) – pierwsze trzy dawki podaje się między 2. a 6. miesiącem życia, między 16. a 18. miesiącem życia dziecko powinno dostać dawkę przypominającą;
• pneumokokom – szczepionkę podaje się w trzech dawkach między 2. a 15. miesiącem życia;
• odrze, śwince, różyczce – pierwszą dawkę dziecko dostaje między 13. a 15. miesiącem życia, dawkę przypominającą otrzymuje się w wieku 6 lat.

Wszystkie szczepionki obowiązkowe są dostępne bezpłatnie w ramach NFZ. Jeśli jednak rodzic zdecyduje, ze chce zaszczepić dziecko inną, niż zalecana przez Ministra Zdrowia, szczepionką – musi za nią zapłacić. 

Szczepienia obowiązkowe nie są przymusowe. Decyzję o tym, czy szczepić swoje dziecko czy nie, podejmuje rodzic. 

Jakie są szczepienia zalecane dla dzieci?

Szczepienia zalecane, chociaż nie są ujęte w programie szczepień obowiązkowych, są nie mniej ważne. Umożliwiają one ochronę dziecka przed: 

• zakażeniem meningokokami;
• grypą;
• ospą wietrzną;
• wirusowym zapaleniem wątroby typu A;
• kleszczowym zapaleniem mózgu;
• ludzkim wirusem brodawczaka (HPV);
• COVID-19. 

Szczepienia zalecane uzupełniają szczepienia obowiązkowe, jednak nie są obligatoryjne i zwykle nie są też dostępne w ramach NFZ. Zazwyczaj trzeba za nie dodatkowo zapłacić. Bezpłatnie dostępne są jedynie szczepienia na COVID-19 oraz na HPV. Z tym, że w przypadku HPV szczepionka jest dostępna bezpłatnie jedynie w grupie wiekowej 12–13 lat, a w pozostałych grupach jest pełnopłatna lub częściowo refundowana. 

Jakie są rodzaje szczepionek? 

Są różne kryteria podziału szczepionek. Na przykład, w zależności od rodzaju antygenu szczepionkowego, szczepionki można podzielić na:

• żywe – zawierają one całe drobnoustroje, ale zawarte w nich bakterie i wirusy są osłabione i pozbawione właściwości chorobotwórczych. Działają one silniej na układ odpornościowy, dlatego nie zawierają adiuwantów, czyli substancji pomocniczych wzmacniających działanie szczepionki. Często jednak wywołują niepożądane odczyny poszczepienne;
• zabite – te szczepionki zawierają inaktywowane, czyli pozbawione swoich toksycznych właściwości, drobnoustroje. Wywołują one słabszą reakcję układu odpornościowego, dlatego w swoim składzie zawierają adiuwanty i częściej wymagają podawania dawek przypominających. Natomiast niezwykle rzadko wywołują reakcję poszczepienną;
• rekombinowane – zawierają antygeny powstałe w wyniku inżynierii genetycznej;
• toksoidy/anatoksyny – zawierają produkty metabolizmu komórek bakteryjnych;
• szczepionki podjednostkowe – zawierają rozbite drobnoustroje lub ich fragmenty. 

Można je także podzielić ze względu na liczbę zawartych w nich antygenów i wówczas mówimy o szczepionkach: 

• jednoskładnikowych (monowalentnych lub nieskojarzonych) – zawierają tylko jeden antygen, w związku z czym uodparniają tylko przeciw jednej chorobie zakaźnej;
• wieloskładnikowych (poliwalentnych) – zawierają kilka typów tego samego drobnoustroju lub antygeny pochodzące z kilku typów drobnoustroju;
• skojarzonych – zawierają kilka drobnoustrojów lub antygenów pochodzących od kilku drobnoustrojów, dlatego uodparniają przeciwko kilku chorobom jednocześnie. Do najdłużej stosowanych i najbardziej znanych szczepionek skojarzonych należy szczepionka DTP na błonicę, tężec i krztusiec oraz szczepionka MMR na odrę, świnkę i różyczkę jednocześnie. Należą one do szczepionek obowiązkowych i są bezpłatne. Ze względu na zawartość 3 składników określa się je mianem nisko-skojarzonych. Nowoczesne szczepionki, które zawierają już 4,5, a nawet 6 składników jednocześnie, nazywane są szczepionkami wysoko-skojarzonymi i chronią odpowiednio przed czteroma, pięcioma lub sześcioma różnymi chorobami zakaźnymi jednocześnie. Niewątpliwą zaletą szczepionek typu 4w1, 5w1 i 6w1 jest to, że pozwalają one zmniejszyć liczbę koniecznych podczas jednej wizyty wkłuć, co pozwala oszczędzić dziecku niepotrzebnego bólu, a rodzicom stresu. Natomiast wadą ich jest to, że są niestety płatne. 

Co dają szczepionki? 

Zadaniem szczepionki jest nauczenie układu odpornościowego osoby zaszczepionej walki z niebezpiecznymi drobnoustrojami, z którymi może się zetknąć w przyszłości. Dzięki szczepionce układ odpornościowy jest przygotowany by te drobnoustroje zwalczać szybciej i skuteczniej, dzięki czemu chroni nas przed ciężkim przebiegiem choroby i jej ewentualnymi powikłaniami. Szczepionka chroni nie tylko osobę zaszczepioną, ale ogranicza również możliwość przeniesienia choroby na inne osoby. Jeśli w danej populacji zaszczepi się zdecydowana większość osób (powyżej 90%), pozwala to nie tylko zahamować rozprzestrzenianie się wirusów i bakterii wywołujących choroby zakaźne, ale również zapewnić ochronę tym osobom, które z różnych przyczyn zdrowotnych same szczepionek przyjąć nie mogą (np. osoby chorujące na nowotwory). 

Szczepionki są jednym z najważniejszych osiągnieć współczesnej medycyny – ratują życie, chronią przed groźnymi chorobami zakaźnymi i eliminują je ze społeczeństwa. Dzięki szczepionkom udało się zlikwidować ospę prawdziwą i odrę, coraz bliżej jest także do eliminacji polio. Rocznie na całym świecie podaje się około 1 miliarda dawek szczepionek, które ratują przed śmiercią około 2,5 miliona osób. 

Nie szczepiąc swojego dziecka narażasz je na zachorowanie na groźne choroby zakaźne i związane z nimi powikłania. 

 

Październik 

Krztusiec – ostra choroba zakaźna układu oddechowego. Zachorowalność.

 

Krztusiec jest ostrą zakaźną chorobą układu oddechowego. Przechorowanie krztuśca ani szczepienia wykonane w dzieciństwie i wieku nastoletnim nie uodparniają na całe życie. Dlatego trzeba powtarzać dawki przypominające szczepionki nawet w wieku dorosłym

Od 1960 roku prowadzony jest powszechny program obowiązkowych szczepień dzieci przeciwko krztuścowi. Dzięki temu liczba zachorowań od tego czasu zmniejszyła się ponad 100-krotnie. Wcześniej krztusiec, zwany popularnie kokluszem, był częstą przyczyną zgonów i ciężkich zachorowań u dzieci poniżej 1 roku życia.

W wielu krajach, nawet o wysokim stanie zaszczepienia populacji przeciw krztuścowi, obserwowany jest wzrost zachorowań na krztusiec, co wiąże się z cyklicznością występowania zachorowań co 3-5 lat.

Szczepienie jest jedynym sposobem zapobiegania zachorowaniu na krztusiec. 

Co to jest krztusiec

Krztusiec (koklusz, 100-dniowy kaszel) wywołują bakterie, tzw. pałeczki krztuśca. Wnikają do tkanek, namnażają się i produkują toksynę krztuścową. Krztusiec jest ostrą zakaźną chorobą układu oddechowego. Można na nią chorować kilka razy w życiu.

Przechorowanie krztuśca ani szczepienie nie zapewniają ochrony na całe życie.

Odporność poszczepienna zmniejsza się z upływem czasu. Dlatego konieczne są dawki przypominające u starszych dzieci, młodzieży i dorosłych.

Zakazić krztuścem może chory człowiek. Drogi zakażenia:

• kropelkowa, czyli w czasie kaszlu, kichania, mówienia
• bezpośredni kontakt z chorym.

Najbardziej zakaża człowiek w pierwszych 2 tygodniach choroby. Zakaźność utrzymuje się do 5 tygodni.

Krztusiec jest jedną z najbardziej zakaźnych chorób, po bezpośrednim kontakcie z chorym ryzyko zakażenia wynosi ok. 80%. Małe dzieci zakażają się zwykle od dorosłych domowników z nierozpoznaną lub późno rozpoznaną chorobą.

Kto choruje?

Zachorować można w każdym wieku, łącznie z okresem noworodkowym. Krztusiec stanowi największe zagrożenie dla noworodków (zwłaszcza wcześniaków) i niemowląt, ale u starszych dzieci, nastolatków i dorosłych choroba również jest uciążliwa.

W Polsce notowanych jest rocznie do kilku tysięcy zachorowań, najprawdopodobniej jest ich więcej, zwłaszcza wśród dorosłych.

Objawy

Objawy są najbardziej niebezpieczne u nieuodpornionych niemowląt i małych dzieci. Łagodniejsze u młodzieży i dorosłych.

W pierwszych tygodniach choroby krztusiec objawia się podobnie do przeziębienia. Występuje wtedy:

• suchy kaszel
• katar
• stany podgorączkowe
• zapalenie gardła.

Objawy typowe dla tej choroby następują później:

• przedłużające się napady uciążliwego długotrwałego kaszlu, który często kończy się:
  • głośnym wdechem (zwanym pianiem)
  • wymiotami
  • bezdechem.

Kaszel o różnym nasileniu może utrzymywać się przez wiele tygodni.

Dlaczego krztusiec jest niebezpieczny

Krztusiec jest najbardziej niebezpieczny dla nieuodpornionych niemowląt i małych dzieci. Może u nich wywołać powikłania jak:

• zapalenie płuc
• drgawki
• encefalopatię – krztuścowe uszkodzenie mózgu, które prowadzi do trwałego kalectwa
• zgon.

Powikłania u nastolatków i dorosłych to:

• omdlenia
• zaburzenia snu
• nietrzymanie moczu i stolca
• złamania żeber.

Szczepionka – jedyna profilaktyka

Szczepionka przeciw krztuścowi zawsze jest podawana w jednym wstrzyknięciu – przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi (DTP). Jest obowiązkowa (bezpłatna) dla dzieci i nastolatków.

Więcej o szczepionce przeczytasz na portalu szczepienia.info.

Szczepienia przeciw krztuścowi potrzebne są w każdym wieku.

Schemat szczepienia obejmuje podawanie kolejnych dawek szczepionki DTP (z całokomórkowym składnikiem krztuśca) lub DTaP (z bezkomórkowym składnikiem krztuśca):

• szczepionki DTP lub DTaP dzieciom w 2, 3–4, 5, 16–18 miesiącu życia
• szczepionki DTaP w 6 roku życia
• szczepionki Tdap (z obniżoną zawartością antygenów krztuśca i błonicy) nastolatkom w 14. roku życia.

Czas ochrony po zaszczepieniu dzieci szczepionką DTP z całokomórkowym składnikiem krztuśca)  wynosi ok. 10–12 lat, a szczepionką DTaP z bezkomórkowym składnikiem krztuśca ok. 5 lat. 

Aby utrzymać odporność przeciw krztuścowi, zaleca się szczepienie przypominające szczepionką  Tdap w 19. roku życia oraz dla osób dorosłych – co 10 lat.

Osobie dorosłej można podać szczepionkę typu Tdap przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi z obniżoną zawartością antygenów krztuśca i błonicy.

Kobietom w ciąży zaleca się podanie szczepionki typu Tdap między 27 a 36 tygodniem. Przeciwciała ochronne przechodzą przez łożysko i chronią dziecko w pierwszych miesiącach jego życia, zanim zostanie zaszczepione i wytworzy własną odporność.

Po szczepieniu przeciw krztuścowi mogą wystąpić niepożądane odczyny poszczepienne (NOP):

• miejscowe – ból, zaczerwienienie, obrzęk w miejscu wkłucia
• ogólne – gorączka, nieukojony płacz, epizod hipotoniczno-hiporeaktywny („omdlenie niemowlęce”), zaburzenia łaknienia, rozdrażnienie, senność/ bezsenność. 

LISTOPAD 

Nieustające przeziębienia. Jak sobie radzić z katarem?
 

Katar to częsta dolegliwość, która występuje u dzieci szczególnie w okresie jesienno-zimowym i wczesnowiosennym. Ze względu na niedojrzały układ odpornościowy dzieci mogą zmagać się z katarem nawet do 8 razy w ciągu roku! Jak sobie z nim poradzić?

Katar u dziecka – co warto wiedzieć?

Nieżyt nosa, nazywany potocznie katarem, to zapalenie błony śluzowej nosa.

Objawia się on najczęściej: 

• obrzękiem i przekrwieniem błon śluzowych nosa,  
• wyciekiem wydzieliny z nosa,  
• kichaniem, 
• świądem. 

Często prowadzi także do utraty lub osłabienia węchu i smaku.  

Katar najczęściej jest niegroźny, jednak bardzo dokuczliwy – utrudnia jedzenie, oddychanie i zakłóca sen. Dzieci do 1. roku życia oddychają wyłącznie przez nos, a kanały nosowe są bardzo wąskie. Dlatego też taki nieżyt nosa u najmłodszych urasta do rangi problemu, a jednocześnie może być przyczyną groźnych powikłań.

Należą do nich:

• zapalenie zatok,
• zapalenie ucha środkowego,
• zapalenie spojówek,
• zapalenie gardła, krtani i oskrzeli,
• zapalenie płuc. 

U dzieci poniżej 6. roku życia katar może występować średnio od 6 do 8 razy w ciągu roku. Jest to w dużej mierze związane z niedojrzałością układu odpornościowego u małych dzieci oraz inną budową układu oddechowego (wąskie, krótkie drogi oddechowe z łatwo przepuszczalną błoną śluzową). 

Katar u dziecka – przyczyny 

Najczęstszą przyczyną kataru u dzieci są wirusy (rhino- i adenowirusy). Rozprzestrzeniają się one drogą powietrzno-kropelkową, stąd tak łatwo „złapać” katar. Infekcja trwa zazwyczaj krótko (im młodsze dziecko, tym dłużej – od 7 do nawet 21 dni), a u dzieci w wieku żłobkowo-przedszkolnym może występować czasami nawet 2 razy w miesiącu. 

Katar w początkowej fazie ma postać wodnistej wydzieliny i często jest połączony z suchym kaszlem. Po ok. 3-5 dniach wydzielina staje się bardziej gęsta, przybiera postać wodnisto-śluzową, a kaszel staje się mokry. Tego typu infekcja ustępuje po 5-7 dniach u starszych dzieci oraz po 10-14 dniach u niemowląt i dzieci młodszych.

Czasami z kataru o podłożu wirusowym może rozwinąć się katar bakteryjny. Wydzielina zalegająca w drogach oddechowych stanowi dogodne warunki do rozwoju bakterii. Wwóczas staje się bardziej gęsta i przybiera żółtą lub żółto-zieloną barwę. Trudniej ją też usunąć i może prowadzić do rozwinięcia powikłań. Często towarzyszy jej gorączka. Tego typu katar wymaga konsultacji z lekarzem, jednak nie zawsze konieczne jest stosowanie antybiotyków. 

Jeśli katarowi towarzyszy gorączka, a dziecko ma mniej niż 3 miesiące, skonsultuj się z lekarzem. 

Jeśli Twoje dziecko ma często katar, zwróć uwagę na poniższe kwestie: 

• Jak często pojawiają się powikłania po katarze?  
• Czy często ma on ciężki przebieg? 
• Czy kończy się zapaleniem uszu? 
• Czy pojawia się w określonych porach roku?  
• Czy dziecko chrapie, chrząka, ma problemy z oddychaniem w nocy? 

Jeśli Twoje odpowiedzi są twierdzące, warto skonsultować się z lekarzem.

Przyczyn takiego stanu można szukać w:

• problemach laryngologicznych (np. przerost lub zwłóknienie trzeciego migdała, krzywa przegroda nosowa),
• alergiach,
• polekowych nieżytach nosa,
• urazach,
• zaburzeniach odporności,
• zmianach hormonalnych,
• wadach wrodzonych. 

Katar alergiczny u dziecka

Niekiedy katar nie znika po przysłowiowych 7 dniach, ale utrzymuje się o wiele dłużej. Możemy wówczas mówić o katarze przewlekłym. Może on mieć podłoże alergiczne.

Mogą świadczyć o tym takie objawy jak:

• zaczerwienienie oczu,
• napadowe kichanie,
• świąd,
• suchy kaszel.

Katar alergiczny występuje sezonowo (alergia na drzewa, trawy i chwasty) lub całorocznie (alergia na roztocza i zwierzęta domowe). Cierpi na niego ok. 20% dzieci w Polsce. Leczy się go farmakologicznie, dlatego należy go konsultować z lekarzem. 

Inne rodzaje kataru

Istnieje także grupa katarów określana mianem niealergicznego, nieinfekcyjnego nieżytu nosa. Katar nie jest wówczas związany ani z przeziębieniem, ani z alergią. Może towarzyszyć ekspozycji na czynniki drażniące, np. dym, pojawić się po lekach lub wskutek zmian hormonalnych.

Zapalenie błony śluzowej może objąć również zatoki.

Charakterystyczne dla kataru zatokowego są:

• zielona, ropna wydzielina z nosa (jest najbardziej obfita rano), 
• bóle głowy, które towarzyszą dziecku od wieku przedszkolnego,   
• pojawiający się w nocy kaszel. 

Szczególną sytuacją, która również objawia się katarem, jest ciało obce w nosie. Może świadczyć o niej wydzielina wypływająca tylko z jednej dziurki nosa. Ma ona brzydki zapach i nie poddaje się leczeniu lub szybko nawraca. Niemowlęta i dzieci w wieku żłobkowym często wkładają sobie do nosa różne, małe przedmioty, np. kawałki jedzenia, kulki, klocki i inne elementy zabawek. 

Jeśli zaobserwujesz u dziecka wymienione objawy, ale nie widzisz w nosie dziecka żadnego ciała obcego, zwróć się o pomoc do lekarza. Przedni odcinek nosa może ocenić pediatra czy lekarz rodzinny, jednak głębiej w nozdrza zagląda już otolaryngolog. 
 

Jak szybko wyleczyć katar u dziecka – jakie leki podać?

Na rynku aptecznym istnieje wiele preparatów bez recepty, które obkurczają śluzówkę nosa i ułatwiają oddychanie. Są to krople lub aerozole zawierające ksylometazolinę, oksymetazolinę lub nafazolinę.  Podawaj je dziecku przez 3-5 dni (maksymalnie 7) w stężeniach dostosowanych do jego wieku, zgodnie z poniższą tabelką. Zbyt długie stosowanie tego typu leków może powodować polekowe zapalenie błony śluzowej nosa (tzw. efekt z odbicia, czyli po polekowym zwężeniu naczyń, ich rozszerzenie). Zmniejszają one blokadę i wyciek z nosa od 3 do 10 godzin. Najlepiej tolerowana jest oksymetazolina, która w najniższych stężeniach i według wskazań producentów może być stosowana już u noworodków. Ze względu na liczne działania niepożądane należy jednak skonsultować jej podanie z pediatrą. 

 

Jak leczyć katar u niemowlaka?

 

Pojawiający się katar u niemowlaka wymaga udrożnienia nosa. Wielu pediatrów w celu usunięcia wydzieliny rekomenduje metodę trzech kroków.

• Rozrzedzanie przygotowanie nosa maluszka do efektywniejszego usunięcia wydzieliny. Polega to na jej zmiękczeniu i tym samym rozrzedzeniu za pomocą soli fizjologicznej lub roztworu wody morskiej dla dzieci. Można również zastosować dedykowane krople do nosa dla dzieci. Wystarczy zaaplikować 2-3 kropelki do każdej z dziurek nosa. Najlepiej wykonać czynność w pozycji leżącej, aby roztwór mógł łatwiej dostać się do zalegającej wydzieliny.
• Odciąganie to kluczowy proces w usuwaniu kataru. Do pozbycia się wydzieliny można użyć tradycyjnej gruszki do nosa dla dzieci. Równie popularne i skuteczne są specjalne aspiratory do nosa. Dzięki nim odciąganie wydzieliny jest szybkie, bezbolesne i efektywne. Przynosi natychmiastową ulgę i ułatwia maluchom spokojny sen. Aspirator można stosować już od pierwszych dni życia bez obaw o podrażnienia czy uszkodzenia błony śluzowej.
• Nawilżanie po wykonaniu powyższych czynności warto dodatkowo nawilżyć śluzówkę nosa dziecka, aby zapobiec zaczerwienieniom i podrażnieniom. W tym celu należy ponownie zaaplikować po dwie krople roztworu wody morskiej.

Katar sam w sobie zwykle nie wymaga konsultacji lekarskiej, jednak wizyta u pediatry konieczna jest w wówczas, gdy:

• Objaw pojawi się u dzieci poniżej 6 miesięcy życia,
• Utrzymuje się dłużej niż 7 dni, 
• Towarzyszy mu gorączka, wykwity w obrębie skóry oraz trudności z oddychaniem. 

Do specjalisty należy zgłosić się również, kiedy nasze dziecko nadmiernie pociera rączką okolice ucha lub trze główką o poduszkę. Może to wskazywać na zapalenie ucha środkowego. Lekarz zaleci bezpieczną metodę leczenia i przepisze odpowiednie leki na katar u dzieci. Jak długo trwa katar u niemowlaka? Objaw utrzymuje się średnio 5-7 dni. Tyle czasu potrzeba organizmowi, żeby układ immunologiczny dziecka uporał się z infekcją bakteryjną i wirusową.

Katar u niemowlaka domowe sposoby

Przeziębienie u dziecka w początkowej fazie można próbować łagodzić domowymi sposobami. Na co zwrócić szczególną uwagę?

1. Odpowiedni poziom temperatury i wilgotności w domu

Warto stale monitorować temperaturę i poziom wilgotności powietrza w domu. Należy o to dbać zwłaszcza jesienią i zimą, kiedy sezon grzewczy rozpoczyna się na dobre i powietrze często jest zbyt suche. W pomieszczeniu, w którym śpi maluch, temperatura nie powinna przekraczać 21ºC, a wilgotność pozostawać w przedziale 50-60%. 

Śluz produkowany w jamie nosa stanowi naturalną barierę ochronną przeciw mikroorganizmom. Suche powietrze powoduje jego wysychanie i utratę funkcji. Wówczas patogeny mogą więc przedostać się do dalszych odcinków układu oddechowego. Równie istotne jest regularne wietrzenie pokoju, w którym śpi niemowlę. Wystarczy wówczas przenieść dziecko do innego pomieszczenia. Dobrym sposobem na poprawę parametrów jest zakup nawilżacza powietrza. Podobny efekt można uzyskać, kładąc wilgotny ręcznik na ciepłym grzejniku.

2. Spacery na świeżym powietrzu

Katar u niemowlaka wcale oznacza konieczności pozostania w domu, wręcz przeciwnie świeże powietrze obkurcza śluzówkę nosa i ułatwia maluszkowi oddychanie. Dlatego jeśli dziecko nie gorączkuje i nie występują u niego inne niepokojące objawy, spacery w wózku są jak najbardziej wskazane. Rodzice powinni pamiętać również, by nie przegrzewać malucha i ubierać go adekwatnie do pogody.

3. Inhalacje

Inhalacja noworodka ma za zadanie nawilżyć drogi oddechowe i rozrzedzić zalegającą w nich wydzielinę, tym samym ułatwiając jej usunięcie. Warto zakupić w aptece specjalny nebulizator, jednak można też przygotować inhalacje w domu. Do naczynia z gorącą wodą dodaje się kilka kropel olejku eterycznego albo napar z rumianku lub szałwii. Naczynie należy ulokować w bezpiecznej odległości od twarzy dziecka. 

4. Prawidłowe pozycje ułożeniowe

Aby przynieść ulgę dziecku i poprawić jego komfort, warto kłaść je na brzuszku, co sprawi, że katar będzie sam wypływał z nosa (jednak nie należy go tak układać do snu). Podczas snu należy zadbać o to, żeby główka znajdowała się powyżej jego klatki piersiowej. Można pod materac podłożyć zwinięty ręcznik lub kilka książek.

5. Oklepywanie pleców niemowlaka

Pomocne w zwalczaniu kataru jest oklepywanie plecków maluszka. Aby zrobić to bezpiecznie, należy ułożyć dziecko na brzuchu lub naszych kolanach, stabilnie je przytrzymując. Nasza dłoń powinna być ułożona w łódkę. Oklepywanie zaczynamy od dołu, stopniowo kierujemy się ku górze. Najlepiej jest wykonywać tę czynność kilka razy dziennie zaraz po przebudzeniu dziecka.

6. Większa częstotliwość karmień

Jeśli dziecko ma katar, matka nie powinna rezygnować z karmienia piersią. Naturalny pokarm bogaty jest w przeciwciała, które pomogą szybciej uporać się z uciążliwą dolegliwością. Kiedy zatkany nos u dziecka uniemożliwia sprawne karmienie, warto stosować zasadę częściej, a mniej.